KIEZELSTENEN

Eens in de zoveel tijd spreek ik af met mijn vriendinnen die ik nog ken van mijn studietijd. We hadden afgesproken aan het strand in Kijkduin. Het was prachtig zonnig lenteweer. Onze laatste afspraak was in de winter vorig jaar dus het werd wel weer tijd, we hadden veel bij te kletsen.

Gezicht in de zon, een koel wit wijntje en een borrelhapje erbij. Doet u mij maar een portie ‘Tako Tsubo Cardiomyopathie’. Dat klinkt best lekker toch? Iets met taco’s ofzo? Nacho’s? Maar nee, dat is het niet. Het is de medische term voor ‘Het Gebroken Hartsyndroom’.

Het is mogelijk om fysiek echt last van een gebroken hart te hebben bij liefdesverdriet. Bij erge stress of pijn kunnen er stoffen vrij komen in het bloed (catecholaminen) die ervoor zorgen dat de punt van de linkerhartkamer minder gaat pompen. Hierdoor kan je last krijgen van pijn en druk op de borst, kortademigheid en hartkloppingen. Het komt vooral voor bij vrouwen na hun vijftigste levensjaar. Goh, ik zie een verband. Ik ben eenenvijftig, bijna tweeënvijftig zelfs. Misschien is mijn leeftijd wel de boosdoener van mijn liefdesverdriet. Of het is andersom: dat je relatie op latere leeftijd vaker strandt?

De setting is fantastisch maar toch heb ik moeite met genieten. Op mijn borst drukt een zwaar pijnlijk gevoel, alsof er een grote steen op ligt. Ik denk aan mijn twee oudste kinderen van 19 en 22 jaar. Beiden hebben ze een vaste relatie van alweer een jaar of vier. De onbevangenheid en vanzelfsprekendheid waarmee ze elke dag weer voor elkaar kiezen vind ik jaloersmakend. Zo was ik ook toen ik een relatie kreeg met hun vader. Je werd verliefd en kreeg verkering. De verkering ging fluisterend over in een vaste relatie en daarna feestelijk in een huwelijk. Het was een logische route, je dacht er niet zo erg over na. Totdat dit proces 29 jaar later klaar is.

Tijdens die 29 jaar word je opgevuld met emoties die jou maken tot de persoon die je nu bent. Je verzamelt ze als kiezelstenen onderweg, je zakken worden bij elke stap zwaarder. Dat gewicht maakt nieuwe relaties niet altijd makkelijker. Het vergt moed om je hart weer open te stellen, omdat je weet dat er een kans bestaat dat die weer gebroken zal worden. Eigenlijk weet je het zeker, want afscheid van je geliefde gaat nooit volgens plan. Zelfs als je het geluk hebt om samen oud te worden zal toch een van de twee eerder overlijden dan de ander. Of ben ik nu heel pessimistisch?

Ik put hoop uit de gedachte dat iedere ontmoeting, hoe kort en vluchtig ook, een betekenis voor je heeft. Iedereen die je tegenkomt zal je wat leren, of je dat nou leuk vindt of niet. Bij mijn laatste liefde kon ik helemaal mezelf zijn. Ik voelde mij veilig, gezien en gehoord. We deelden dezelfde interesses, we konden samen lachen en hij beurde mij op als ik het even niet meer zag zitten. Door hem heb ik geleerd dat alleen zijn niet erg is als je weet dat de ander er voor je is, ook al is hij niet bij je. En dat je liefde niet kunt afdwingen. Als je elkaar de moeite waard vindt dan zoek je elkaar op. Dat vertrouwen moet je iemand geven. En als dat niet gebeurt dan heb je de keuze om te blijven of om een andere route te bewandelen. Uiteindelijk kies je zelf voor je eigen geluk. Niemand kan dat voor je doen.

Die middag op het strand vliegt voorbij, net als de tijd dat we elkaar kennen, al ruim 30 jaar. Nog zo’n periode en we zijn 80. We maken er grapjes over en praten elkaars rimpels glad. Alleen de tijd zal van een steen op mijn hart een kiezel maken. Ik ga thuis mijn zakken maar eens leegmaken. De mooiste bewaar ik en de rest kan weg.