ACHTER DE WOLKEN

Waar ik een hekel aan heb. Regen, hoe kan het ook anders, als rasechte Hollander. Maar dan niet zomaar alle regen. Motregen gaat nog prima, mits je er niet te lang in fietst. Plensregen ook best, dat duurt vaak maar kort, hooguit één dag en is daarom goed te overzien. Soms heb je een plensweek, daar heb ik ook echt een gruwelijke hekel aan. Maar gelukkig komt dat weinig voor. Maar de ergste soort is die van vanochtend. Dat je met de fiets naar buiten stapt en denkt, ‘Bah wat is het grijs. Maar gelukkig is het droog…’ En daar gaat het mis.

Samen op de fiets naar school, alles gaat nog prima en gezellig. De tweede etappe, van school naar werk, begint ook nog zeer optimistisch. Het is nog steeds droog! Wat een geluk, denk je nog. Tijdens het fietsen voel je af en toe een klein druppeltje landen op je hoofd. Niks mis mee, hier word ik niet nat van. Ik haal het vast wel droog naar mijn werk. Met een vrolijk en gestaag tempo fiets je verder. De kleine druppels blijven vallen. Je voelt dat de frequentie en inhoud een ietsiepietsie toe neemt, maar nog steeds ben je in de waan dat het je nog gaat lukken. En trouwens, er is toch niks aan de hand want je hebt je regenpak bij je. Dat moet altijd met dit soort wispelturig weer. Dus geen paniek.

Terwijl je rustig verder trapt en steeds dichter bij je werk komt begin je voorzichtig te twijfelen of je niet toch je regenpak aan moet trekken. Op dat moment houden de druppels zich spontaan in. Ze moedigen je aan om niet te stoppen en onbevreesd de laatste etappe van je reis droog te volbrengen. Gesterkt door deze aanmoediging zet je nog even een tandje bij op je trappers. Door het verhoogde tempo weet niet meer of de druppeltjes op je voorhoofd van de inspanning komen of door de regen. Nog minder dan vijf minuten te gaan…ik ga het halen, denk je nog euforisch.

Op twee minuten afstand voor de finish voel je ineens dat de kleine straaltjes die langs je gezicht kriebelen toch echt niet meer alleen van de inspanning kunnen zijn. De regen heeft opnieuw zijn aanval ingezet. Heel strategisch, zo vlak voor het eindpunt. Je word opgezadeld met een dilemma. Wat moet je doen? Nog een minuut te gaan, toch mijn regenpak aan? Dat heeft weinig zin, gezien de inspanning die je al hebt verricht. Dat pak zal aan de binnenkant net zo vochtig worden als er buiten. Toch maar een eindsprint? Je kiest voor het laatste en, zoals gebruikelijk, verlies je de oneerlijke strijd. De eerst zo onschuldige druppeltjes hebben zich verenigd in een laatste, alles verzengende plensbui. En als je achter je bureau zit met je blote voeten, je sokken en schoenen op de verwarming die nog niet aan staat, en je haar zachtjes huilt op je nieuwe blanco vel tekenpapier dat voor je neus ligt, kijk je naar buiten. Je ziet ondeugend de zon langs de wolken heen koekeloeren. Volgens mij wordt het vandaag een prachtige dag.